In de NPO-serie De wereld rond met boeken bezoekt de presentator Richard E. Grant in de vijfde en zesde aflevering schrijvers in Andalusië. Zo ook de voormalige drummer van Genesis, Chris Stewart. Hij woont sinds 1988 met zijn vrouw in de Alpujarras waar hij, zoals hij zelf zegt, weer één is geworden met de natuur.
Een vervallen boerderij
Hij kocht destijds een vervallen boerderij (El Valero) zonder water en stroom, in the middle of nowhere, maar met een rijkdom aan vierkante meters grond, een overvloed aan fruitbomen en een erfenis aan vee van de vorige eigenaar. Wat heeft dat met boeken te maken? In eerste instantie niks. Chris ging na zijn emigratie aan het werk als schaapscheerder. Maar naar verloop van tijd ging hij eens opschrijven wat hij allemaal meemaakte en de woorden stroomden vanzelf uit zijn pen. Zijn uitgever zei dat hij hoopte 4000 boeken te kunnen slijten, maar dat werden er boven verwachting miljoenen. Chris was behalve drummer en schaapscheerder ook schrijver geworden.
In Een optimist in Andalusië, Een papegaai in de peperboom, Last days of the bus club en The Almond Blossom Appreciation Society schrijft hij met Britse humor over zijn leven op de biologische schapenboerderij El Valero en het integreren in de Spaanse samenleving.
Het zijn erg leuke boeken als je van zon, het boerenleven en avonturen houdt en stiekem zelf ook droomt van een leven op het Spaanse platteland. Zijn boeken geven een goed beeld van dit onbekende deel van Andalusië. Zoals Richard E. Grant zegt: “Het is net een oase, waar twee mensen de moed hebben gehad om afstand te nemen van de 21e-eeuwse zorgen om het echte leven terug te vinden.”
Las Chimeneas, recepten en verhalen uit een dorp in de Alpujarras
Hierna neemt Richard ons mee naar het oostelijke deel van de Alpujarras, naar de pueblo blanco Mairena, voor een bezoek aan de Britten David en Emma. Zij begonnen hier 20 jaar geleden een B&B plus restaurant. En ze hebben een heerlijk boek geschreven: Las Chimeneas, recepten en verhalen uit een dorp in de Alpujarras. Alleen verkrijgbaar in het Engels, maar dat maakt ons niet uit, we gaan het boek meteen bestellen.
Moorse invloeden in de Alpujarras
Onderweg ernaartoe vertelt Richard dat het zich verdiepen in schrijvers zoals Lorca en Hemingway hem heeft geholpen om het complexe verleden van Andalusië beter te begrijpen. Hij zegt: “Het fascinerende is dat die tragedie en geschiedenis terugkomen in de lokale, zeer gewaardeerde, keuken. Toen de Moren in 1492 uit Granada werden verdreven vluchtten ze naar de Alpujarras, waar ze zich nog 70 jaar verschansten. Zij hebben hun sporen nagelaten in de lokale keuken die culinaire auteurs blijft inspireren.”
Zo ook David en Emma. Zij raakten volledig geïnspireerd door het prachtige landschap en de eerlijkheid van de keuken, zo zeggen ze zelf als Richard hen interviewt. Dit stel heeft een oog voor de rijkdom aan producten die er voorhanden is, dat is duidelijk.
Terwijl Emma Richard rondleidt over het landgoed vertelt ze dat werkelijk alles hier groeit en bloeit in de natuur. Granaatappels, amandelen en sinaasappels, die er groeien dankzij de Moren. Evenals de irrigatiekanalen, waar ze op dat moment langslopen, die zijn ook nog van de Moren. “Om te zorgen dat de irrigatie werkt, moet het hele dorp samenwerken. Het water is in feite de levensader van het dorp” vertelt Emma.
Ook de tradities bewaren
“Wat ik zo mooi vind” zegt Richard, “is dat jullie als buitenlanders, die hier al 20 jaar wonen, een boek hebben geschreven ter ere van de lokale traditionele keuken.” Waarop Emma reageert: “We willen niet alleen de recepten, maar vooral ook de tradities bewaren. We bespreken in ons boek de feesten en het lokale eten dat daarbij hoort.”
Konijn met zongedroogde pepers
Het water loopt me in de mond bij het zien van al dat verse eten dat wordt bereid door de schoonzussen van Emma, in de buitenkeuken. Richard boft, hij wordt getrakteerd op konijn met zongedroogde pepers en heel veel knoflook. “Een traditioneel gerecht omdat iedereen hier konijnen had” licht Emma toe. “Iedereen had een stal onder z’n woning met behalve een ezel, een varken en kippen, ook konijnen. Het is het perfecte slow food. Het moet zeker een uur sudderen zodat de smaak van de pepers helemaal vrijkomt.”
Patatas a lo pobre
Er wordt ook ‘patatas a lo pobre’ klaargemaakt, een traditioneel gerecht uit de streek. Te vertalen als armeluis-aardappelen. De Spaanse kokkin vertelt: “In de jaren na de burgeroorlog heerste er honger. Rijkeluis-piepers zijn grote aardappelen, die eet je met lendenstuk. Maar dat was er niet. Dus toen aten ze dit met konijn.”
Na de uitzending heb ik de B&B en restaurant van David en Emma even opgesnord op internet, want we willen er zeker een keer gaan eten, voor ons goed te doen vanuit Granada, qua rij-afstand. Ook de B&B ziet er goed uit! Kijk maar eens op www.laschimeneas.com
Meer lezen over de Alpujarras?
Toen wij – voordat we in Granada belandden – door Spanje reisden om te oriënteren waar we wel en niet zouden willen wonen, waren we ook helemaal weg van de Alpujarras. We schreven er deze blogs over:
- Van oost naar west door Las Alpujarras
- Het dorpsritme in de Alpujarras
- Lanjarón – De strijd die is gestreden in deze Arabische burcht
Toch was het er voor ons (als stadsmensen) te verlaten en te rustig. Maar we begrijpen de rust- en natuurzoekers volkomen, het is echt een fantastisch mooie, pure streek.
Tussen agaves en citroenen van Ingrid Vermulst
Ik heb nog een leuke boekentip voor je: Tussen agaves en citroenen speelt zich ook grotendeels af in de Alpujarras. De auteur kocht een huis op het platteland (in de campo) in La Rábita, provincie Granada. En om de autonome regio Andalusië beter te leren kennen, maakte ze een rondreis en deelt ze in haar boek op hilarische en nuchtere wijze wat ze allemaal meemaakte en ontdekte over de Andalusische gebruiken, tradities, vreemde gewoontes en boeiende legendes. En uit het hele boek blijkt hoe graag Ingrid alles wil leren over het plattelandsleven. Over wat er groeit en bloeit, wat je wanneer kunt oogsten, hoe om te gaan met het watertekort, maar ook met overstromingen en lekkages. En het lukt haar, ze integreert steeds meer en heeft haar hart verloren aan deze prachtige regio. Lees hier de uitgebreide blogrecensie die ik eerder schreef over dit boek.
Wil jij ook de pen oppakken?
Dat kan, want ik faciliteer dit jaar drie keer een week schrijftijd in Granada, het échte Spanje. Geen propvol programma, maar schrijftijd voor jou. Ik coach jou met jouw schrijfproject, dat kan van alles zijn: je websiteteksten, memoires, een training die je wilt uitwerken, je manuscript… Je hoeft echt niet 7×24 uur te schrijven als je hier bent, slechts een paar uur per dag. Je zult zien hoeveel schrijfmeters je dan kunt maken. In de overige vrije tijd kun jij lekker de stad ontdekken en op driementionale wijze ervaren. Lees hier verder…