Als ik me aankleed in mijn appartementje in Salamanca weet ik het: Ik heb twee problemen vandaag. Het eerste: het is koud. Mijn weer-app geeft aan dat het vandaag niet warmer wordt dan 15 graden, en dat is pas vanmiddag. Maar goed, ik deed dit niet voor het weer, er komt nog zon genoeg.
Een groter probleem is kleding. Toen ik vorige week uit Nederland wegreed, trok ik een spijkerbroek aan in de stellige overtuiging dat ik die precies tot Parijs zou dragen. Daarna zou ik overschakelen op zomers, dus meer lang was onnodig. Die spijkerbroek ging vanochtend stuk. Echt niet-meer-te-dragen stuk. Ik heb een opdracht.
In het hier-en-nu
Eén van de mooiste dingen van een roadtrip vind ik de hier-en-nu beleving. Daar-en-dan is zo ver weg. Aanpassen aan het nu is het makkelijkste wat er is. Dus op het moment dat ik mijn spijkerbroek aan stukken trek weet ik het. Dit bepaalt mijn dag, of in ieder geval mijn ochtend: ik verken, bij 11 graden, in korte broek de stad. Ik trek de enige trui aan die ik bij me heb en stap de deur uit. Meewarig word ik nagestaard door Spanjaarden; daar gaat weer een toerist. Hier stap je pas uit je winterkleding als het 25 graden of meer is. Ik stap dapper door en word al snel warm van deze prachtige stad.
De Catedral Nueva
Salamanca is fantastisch. Ik overnacht vlak bij het centrum, dus met een minuut of tien sta ik bij de kathedraal. Wát een bouwwerk. Eigenlijk zijn het twee kathedralen die tegen elkaar aangebouwd zijn. De oudste stamt uit 1120. De nieuwe werd gebouwd tussen de 16e en de 18e eeuw. Geweldig dat we die dan nog steeds de Catedral Nueva noemen. De bouwwerken gaan moeiteloos over in de universiteitsgebouwen. Tjonge, je zou dáár mogen studeren. Dat kan echt, zie ik aan de studenten die de middeleeuwse trappen op en af lopen.
Café con leche
Ook al heb ik het een beetje fris in mijn korte broek, ik geniet van de gezellige drukte hier. Voordat ik op zoek ga naar een broek, besluit ik dat het tijd is voor een Café con leche met een Pan con tomate. Geen idee of dat ook het traditionele ontbijt voor Salamanca is, de mijne is het deze trip in ieder geval wel.
Onder één van de universiteitsgebouwen vind ik een prachtige gewelfde kelder die als bar is ingericht. Terwijl ik wacht op mijn bestelling luister ik twee oude mannen af die naast me aan de bar zitten. Ik versta ze niet precies, maar hoor wel hoe ze zich aan elkaar voorstellen. 83 en 78 jaar zijn ze, zo denk ik te begrijpen. Spanjaarden zijn leuk. Ik neem me stellig voor om op mijn 80e om 10 uur ’s ochtends een bakkie in de stad te gaan doen. Waar dan ook.
De stad ontmoeten
Opgewarmd door de koffie besluit ik dat het tijd wordt om een broek te gaan zoeken. Ik struin door de straten van de oude stad. Grappig hoe dat werkt, bedenk ik me. Ik had een stadswandeling kunnen doen, of een fietstoer, om de stad te leren kennen. Maar op deze manier ontmoet ik de stad met een andere blik. Ik loop winkels in en uit. Klets, voor zover mijn Spaans en hun Engels dat toelaat, wat met winkelpersoneel. Vaak over hoe koud het is vandaag. Als ik vertel dat ik net een appje kreeg van een vriendin in Nederland die in de tuin zit bij 26 graden moeten we lachen. Ik ben op het verkeerde moment op de juiste plaats.
Drie modellen
Het vinden van een goede broek is nog lang niet eenvoudig. Ik ben blijkbaar nogal eenkennig, wat broeken betreft. Het liefst had ik gewoon precies dezelfde als de vorige. Daarnaast ben ik zo’n man die kleding passen niet vervelend vindt, zolang ik dat maar niet helemaal alleen hoef te doen. Dan vind ik een winkel waar de verkoopster moeiteloos begrijpt hoe ze mij in een nieuwe broek krijgt. Ze plukt drie modellen uit de rekken en laat ze me één voor één passen. Ze blijft wachten tot ik uit het pashokje komt en schudt vervolgens twee keer afkeurend haar hoofd. Bij de derde begint ze te lachen. Deze moet je hebben. Ik hoef niet eens in de spiegel te kijken om te besluiten dat ik deze aanhoud vandaag.
Siësta
In mijn nieuwe broek en met een mooie ochtend achter de rug besluit ik de middag op z’n Spaans te doen. Ik haal wat te lunchen, loop terug naar mijn appartement en ga een tukje doen. Gewoon overdag. Heerlijk.