In Sevilla slenter ik met mijn lief richting Tania, de wijk waar alle leuke barretjes en restaurantjes zitten. Ineens valt mijn blik op de etalage van de winkel met prachtige cocktailjurken. En dan zie ik de prijskaartjes: 59 euro. 65 euro… “Kijk eens” roep ik en zeg tegen mijn vriend: “Je wilt niet weten hoeveel je in Nederland betaalt voor zo’n mooi jurkje!” Het is 22 uur, dus de winkel is dicht. Met het voornemen om de volgende ochtend even een kijkje te nemen, bedenk ik tijdens het tapas eten een goede reden om zo’n jurk aan te schaffen. Want tja, wanneer draag je zoiets?
Ik ben halverwege de 40 en heb helemaal geen bruiloften en partijen meer waarvoor je een speciale jurk gaat kopen. Of toch… Oh ja, ik weet het al! Binnenkort zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd, ze geven een groot feest. Zo, ik heb mijn bijna aankoop van een Spaanse cocktailjurk geoorloofd, vind ik (bijzonder proces hoe dat werkt in mijn hoofd).
Ik hijs mij met 40+ graden Celsius in zo’n jurkje
De volgende dag, 42 graden, nemen we een omweg naar een van de paleizen die Sevilla rijk is: eerst langs dat boetiekje. ‘Ik hijs mijn bezwete lijf in zo’n jurkje… nu ik hier toch ben… en met deze prijskaartjes… ik zou wel gek zijn om te laten hangen.’
In augustus gesloten
Het boetiekje is helaas weer gesloten. Balen. Ineens zie ik een klein slordig briefje achter de ruit waaruit ik in het Spaans kan ontcijferen dat ze wegens vakantie de hele maand augustus gesloten zijn. Hahahahaha, mijn vriendin die met een Spanjaard is getrouwd – een paar dagen ervoor hebben we nog met hen gegeten in Granada – vertelde dat inderdaad. In augustus gaan vrijwel alle Spanjaarden op vakantie. Bedrijven sluiten, niemand bereikbaar, gewoon dicht de toko. Typisch Spaans.
Ietwat teleurgesteld geniet ik uiteraard van deze prachtige Andalusische stad en mijn stille verlangen verdwijnt naar de achtergrond.
Een nieuwe poging in Ronda
Onze rondreis door Zuid-Spanje vervolgt richting de kust en een paar dagen later slenteren we door het stadje Ronda. De eerste etalage in de winkelstraat trekt direct mijn aandacht. Weer een boetiekje met cocktailjurken (voor een paar tientjes). Gek genoeg word ik aangetrokken door de knalroze exemplaren. Geen idee waar dat vandaan komt. Mijn vriend trekt zijn wenkbrauwen op als ik een magenta exemplaar uit het rek haal, en zegt: “Weet je dat zeker? Waarom niet rood? Of zwart? Dat vind ik wel sjiek.” Ik begin te twijfelen, sjiek zwart is misschien ook wel een goed idee. “Weet je wat schat, we gaan eerst even lekker lunchen en dan komen we straks weer terug.” Goed plan. Tijdens de lunch beslis ik dat ik toch echt die roze wil passen.
Siësta
Na de lunch slenteren we nog rustig door Ronda om op de terugweg richting auto weer langs dat boetiekje te gaan. Siësta! Dus winkel dicht. Zucht. We logeren hier niet, maar 150 km verderop, dus de volgende dag langsgaan is geen optie.
Maar ja, misschien moet het zo zijn. Weer thuis in Nederland zie ik magenta in mijn mailbox (van de online Summerschool van kleurcoach Anne-Lies Smal waar ik op dat moment aan deelneem). En ineens weet ik waarom die aantrekkingskracht er was: magenta staat voor onvoorwaardelijke liefde.