In ons vorige blog kon je lezen hoe onze huizenzoektocht begon in Valle de Lecrín. Wat een hoop indrukken waren dat die eerste dag. Nog vier dagen te gaan en wel 12 andere favorieten gemarkeerd op Idealista. Lees hier hoe het verder ging.
We hadden drie huizen van één makelaar op ons favorietenlijstje staan, maar vanuit Nederland kregen we geen respons op onze berichtjes. Aldus reden we op dinsdag naar Albolote, naar het betreffende makelaarskantoor, dan maar persoonlijk langsgaan. En wat bleek? De luiken zaten potdicht, spinnenwebben bij de voordeur, een gigantische stapel post op de deurmat… We kregen een flauw vermoeden dat dit kantoor failliet of verhuisd was. Check: hebben we de adressen van die drie huizen? Dan rijden we er even langs. Zogezegd, zo gedaan… alle drie de huizen lagen in vervallen nieuwbouwwijken, dus ze vielen sowieso af. Ook concludeerden we op die dinsdag dat we de plaatsjes ten noorden van Granada een stuk minder aantrekkelijk vinden dan die ten zuiden van Granada, althans de plaatsen tegen de Sierra Nevada aan. Fijn, want zo konden we nog specifieker zijn.
Wat een sfeervol huis
Op woensdagochtend hebben we afgesproken met Augusto van Romero & Moleon. Hij parkeert zijn motor voor het eerste huis in Albolote dat we die dag met hem gaan bezichtigen. Een leuke jonge makelaar met vriendelijke ogen komt onder de motorhelm vandaan. Ook de Spaanse makelaar van de verkopende partij is een aardige vrouw die goed Engels spreekt. Zij leidt ons rond. Het is een ontzettend sfeervol huis met een gezellige openhaard, een serre, airco, verwarming, goed onderhouden tuin met zwembad en buitenkeuken… Behalve een nieuwe keuken en wat wandjes verven zouden we er zo in kunnen. Op de bovenste etage is zelfs al mijn ideale kantoor inclusief bibliotheek! Het huis staat in een keurige woonwijk met alle voorzieningen dichtbij. De dag ervoor hadden we al gezien dat Albolote een forensendorp is voor Granada. Je stapt er gewoon op de tram of de bus naar de stad. Handig ook voor onze kinderen als die in de vakanties langskomen.
La Zubia
We nemen afscheid van de verkopende makelaar en rijden achter Augusto aan naar onze volgende bestemming: La Zubia. Dit dorp kennen we al, gelegen in de Sierra Nevada, met uitzicht op Granada. Drie jaar achter elkaar logeerden we hier in El Balcón de las Nieves, ons favoriete hotel als we naar Granada gaan. Toen zeiden we al tegen elkaar: “als we híér ooit een huis zouden kunnen kopen, dat zou echt geweldig zijn.”
Ik zie Ferry’s ogen glinsteren
Het voelt vertrouwd als we de berg oprijden en de mooie villa’s die er staan bewonderen. En dan zijn we er, het terracottakleurige huis op de berg. Precies zoals op de foto’s op Idealista. De verkopende makelaar handelt snel de vorige bezichtiging af en heet ons welkom. Maar ze heeft haast, ik voel haar gejaagde energie. Ze spreekt geen woord Engels en brabbelt wat tegen onze Augusto. Hij vertaalt voor ons en laat ons rustig rondkijken. We beginnen op de onderste tuinetage waar wel vier auto’s kunnen staan. Ik zie Ferry’s ogen glinsteren.
Adem in, adem uit
Dan lopen we het trappetje op naar de eerste tuinetage met mooie palmbomen, alles keurig aangelegd. Ik voel een trilling door mijn lijf. Dan de tweede tuinetage met het zwembad, prima formaat, en een heel gezellig terrasje in turkoois, mijn lievelingskleur. Ik krijg haast geen lucht. Adem in, adem uit, denk ik. Even op het bankje zitten. Wow, wat een uitzicht! Ik zie Granada liggen daar beneden in het dal. En rondom ons de Sierra Nevada. Oh ja, ik bén hier in de Sierra Nevada.
De makelaar-mevrouw haalt me uit mijn moment, want ze wil dat we naar binnen gaan. Ferry en Augusto staan al voor de robuuste mahoniehouten geopende voordeur. Ik kijk nog even rond op het derde terras, wat een goede loungeplek. Vanuit mijn ooghoek zie ik rechts een buitenkeuken, perfect.
Wow, wat een ruimte!
Dan gaan we naar binnen. Oh nee, eerst wil ze ons de twee schuurtjes aan weerszijden van het huis laten zien. Dat is Ferry’s terrein, ik gluur even naar binnen, draai me om en geniet weer van het uitzicht. Dan toch naar binnen, het huis in. Wow, wat een ruimte! Grote keuken, prima vloer, een openhaard, achterin een moderne trap naar boven. Naast de keuken een bijkeuken waar ik word begroet door de kat des huizes. Daarachter een toilet. Ik draai een rondje… wat een ruimte! Weer wordt me de adem ontnomen. Ik hoor dat Ferry wat aan me vraagt. “Wat is ook alweer de vraagprijs?” Ik antwoord hem en ik zie de blik in zijn ogen: hoe dan? Hoe is dit mogelijk?
Oh jee
We lopen de trap op, links een deur naar een enorm groot terras, dan 2 slaapkamers, een badkamer, allemaal mooi, niets meer aan doen. En dan de masterbedroom… Die is gigantisch! Ik denk wel 8 bij 4 ofzo. Met eigen badkamer, een inloopkast (nee, die stond niet op mijn wensenlijstje, maar leuk vind ik het wel) en een ruim balkon. We kijken elkaar aan. Oh jee, we zijn verliefd!
Alleen maar natuurgebied
Ineens staan we weer buiten. De makelaar-mevrouw heeft haast. Ze irriteert me. Rustig lopen we met Augusto het garagepad af naar beneden. We zeggen dat we even een rondje om het huis willen lopen. Hij blijft voor de poort op ons wachten. We zien dat achter dit huis alleen maar natuurgebied is, naast dit huis nog wel een vrije kavel te koop. Ruimte, ruimte, ruimte. Ik zeg tegen Fer dat ik trillingen voel door mijn lijf, dat me de adem wordt ontnomen. “Ik ook, ik ook!” jubelt hij. Goed, het is duidelijk, maar we bespreken dat we eerste nog de andere huizen van ons lijstje willen zien en daarna pas beslissen of we een bod gaan doen. Zo nemen we afscheid van Augusto en rijden we trillend als een rietje de berg af naar Granada. Eerst maar eens uitgebreid lunchen!
Lees in ons volgende blog hoe onze huizenzoektocht verder gaat.
