In een eerder blog schreef ik al dat het ons is gelukt: we hebben een huis gekocht in Granada! Zo reden we half februari in drie dagen naar Granada, want er stonden allerlei afspraken gepland bij de notaris. Wat een bijzonder traject was dat.
Tot de oplevering van ons huis verblijven we in een heerlijk penthouse een paar straatjes onder het Alhambra: Eco Smart Granada. De Nederlandse eigenaar, Hans Timmerman, heet ons van harte welkom. Zodra hij hoort dat we vlakbij een huis hebben gekocht, biedt hij meteen zijn hulp aan. Hij heeft immers een paar jaar geleden dit hele pand omgetoverd in een woonhuis voor zichzelf, drie appartementen voor de verhuur, een zwembad, terras en een flinke garage onder het gebouw. Hans blijkt een ware techneut te zijn met zijn eigen Spaanse bouwbedrijf. Wow, van zijn kennis en netwerk gaan we zeker gebruik maken.
Campo del Principe in de winter
Het is deze keer een stuk frisser in Granada, zeker vergeleken met Kerst, toen we hier ook waren. Toen was het echt lente, nu is het gewoon winter, met af en toe wat miezerregen en grijze luchten. Maar het mag de pret absoluut niet drukken, want we ‘wonen’ bij Hans aan Campo del Principe, ons favoriete plein met heerlijke tapasbarretjes waar nu in de winter de terrassen gewoon open zijn, met heaters.
Als alles maar goed gaat
Op maandagochtend is het zo ver: we hebben met onze makelaar Augusto een afspraak bij de notaris om de act of transparency te tekenen. Natuurlijk zijn we wat nerveus. Als alles maar goed gaat… Als er maar geen kink in de kabel komt… Je weet het niet in Spanje, we horen de meest bizarre verhalen van andere Nederlanders en Belgen. Het kan zomaar op het laatste moment worden afgeblazen, om wat voor duistere reden dan ook.
Wachten in Jardines del Triunfo
We zijn veel te vroeg voor onze afspraak, stipte Nederlanders als we zijn. Het notariskantoor is gelukkig vlak naast Jardines del Triunfo, een mooi parkje met prachtige fonteinen. We wachten daar rustig op een bankje in het zonnetje. Ik verwonder mij weer over de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada. Ook vanaf hier, zoals bijna overal in Granada, voel ik me veilig omringd door deze fascinerende bergketen.
Het bewijs dat hij bestaat
Dan ontmoeten we Augusto bij de notaris voor de deur. Hij heeft een collega meegenomen die een beetje Engels spreekt. Hmmm, we dachten dat hij een gediplomeerde tolk zou regelen. Maar goed, we gaan naar binnen. We worden gesommeerd om plaats te nemen op een van de bankjes in de hal. Augusto en zijn collega staan uitgebreid te kletsen, te socializen met de notarissen. Wij wachten. En wachten. Na een uur worden we binnengeroepen bij, ik denk de klerk. Ferry moet zijn paspoort laten zien en een formuliertje tekenen als bewijs dat hij bestaat ofzo. Beetje vaag, maar het is gewoon een identificatie-moment. Er wordt een kopie van zijn paspoort gemaakt en we kunnen weer vertrekken.
Op zoek naar een Nederlandse tolk
Voordat we naar buiten lopen, zegt Augusto: ‘wait a moment please.’ Hij loopt bij een van de notarissen naar binnen en is druk in discussie met de man. Althans, zo lijkt het al snel als er driftig Andalusisch wordt gesproken. We wachten weer, dit kan wel even duren. We kunnen enigszins verstaan dat ze een Nederlandse tolk zoeken in de computer, die er woensdag bij zal zijn, want dan wordt wél de act of transparancy getekend. Zo begrijpen we.
Geen woord Engels
Uiteraard hebben we alle stukken, het voorlopige koopcontract e.d. in Nederland al ontvangen, vertaald, grondig doorgenomen, vragen over gesteld en getekend. Maar voordat de daadwerkelijke overdracht is, moeten we blijkbaar nog een keer naar de notaris. Omdat we nog steeds een slag om de arm houden (we durven de champagne nog niet open te trekken) vinden we het wel fijn als er woensdag een tolk bij is. We zijn tenslotte geen juristen. En die notaris speekt geen woord Engels.
Naar bouwmarkten, keuken-, schilder- en meubelwinkels
Voor de deur nemen we afscheid van Augusto en zijn collega, over twee dagen zien we hem weer. Tussen de notaris-bezoeken door gaan we oriënteren: op zoek naar bouwmarkten, keuken-, schilder- en meubelwinkels. Want als volgende week ons huis wordt opgeleverd, willen we er meteen intrekken. Even ‘kamperen’, want we hebben nog niet eens een bed om op te slapen, om het huis en de plek goed te gaan voelen.
Act of transparancy
Op woensdag stappen we weer bij de notaris naar binnen. Augusto heeft toch geen tolk kunnen regelen, dus hij heeft een andere collega meegenomen, die veel beter Engels spreekt dan die vorige. Deze collega blijkt namelijk een Engelse moeder en Spaanse vader te hebben. Handig! Dat ze niet beëdigd is, vindt de notaris niet belangrijk. Ze is advocate, dus dat zit wel goed. En inderdaad vertaalt ze vlot en duidelijk wat we op dat moment gaan tekenen. Het is nu wel de act of transparancy.
Wat kunnen we verwachten?
Ook krijgen we uitgebreide toelichting op het vervolgtraject: maandag zal de overdracht echt plaatsvinden. Dan moet er een cheque zijn, nog even regelen met de bank, via onze hypotheekadviseur. Ook de vorige eigenaar is er dan natuurlijk, met de sleutels van het huis. Evenals zijn advocaat en onze advocaat (maar dat is de broer van Augusto, erg handig). Er zal een officieel teken- en overdrachtsmoment zijn. Gas, water, licht, internet wordt allemaal geregeld door onze advocaat; in Spanje worden die contracten gewoon op naam gezet van de nieuwe eigenaar.
Nog even de toerist uithangen
Afijn, alles duidelijk, Ferry zet weer een handtekening en na anderhalf uur (geen idee waarom het zo lang duurde) verlaten we het notariskantoor.
In de dagen erna bezoeken we het Alhambra, genieten we van de binnenstad van Granada, rijden we natuurlijk even langs ons nieuwe huis, maken we een range rover tocht door de Sierra Nevada achter ons huis en filmen we het uitzicht.
Een emotionele dag
Op maandag 27 februari is dan de grote dag. Opgewonden staan we voor de deur van de notaris te wachten op Augusto. Hij is exact op tijd. En ja hoor, er is een officiële tolk bij. Niet Nederlands, maar Engels sprekend. Ook prima voor ons. In de wachtruimte treffen we de voormalige eigenaar met zijn advocaat. Toen we zijn huis voor de tweede keer bezichtigden in december, hadden we hem al ontmoet. Een hele vriendelijke man, architect en hij heeft het huis tien jaar geleden zelf gebouwd. Door zijn echtscheiding moest hij het verkopen. Het is een emotionele dag voor hem, begrijpelijk.
Toch nog even stress
Wederom wachten we en wachten we… In de tussentijd is Augusto met onze advocaat (zijn broer) bij de notaris of klerk in het kantoor heftig aan het discussiëren. Er is ook een mevrouw van Banco Sabadell, waar wij onze hypotheek hebben geregeld. Dat zij erbij zou zijn, wisten we niet. Terwijl we wat met de tolk kletsen en op onze telefoons pielen, springt Ferry ineens op. Hij ziet dat er ter plekke een behoorlijk bedrag van zijn Sabadell-rekening is afgeschreven. Dat is vreemd, hij heeft nog niets getekend. Bovendien is het een bedrag dat niet klopt met wat is afgesproken. Toch nog even stress.
Discussie en spraakverwarring
Onze tolk regelt meteen dat we het kantoor in kunnen waar de Sabadell-mevrouw, onze advocaat en Augusto zijn. Er ontstaat een enorme spraakverwarring. Met Google translate proberen beide heren uit te leggen uit welke betalingen dat bedrag bestaat en waarom het nu al is afgeschreven. De Sabadell-mevrouw bemoeit zich ermee. En zo staan we wel een half uur in totale verwarring met elkaar te discussiëren. Onze tolk grijpt in en vraagt om opheldering. Op een kladblaadje wordt een en ander toegelicht en dan wordt het ook voor ons duidelijk. Er is een foutje gemaakt en de Sabadell-mevrouw belooft dat het te veel betaalde bedrag direct wordt teruggestort zodra we hebben getekend. “In het vertrouwen blijven schat”, zeg ik tegen Ferry. “Dat heeft ons tot nu toe zo ver gebracht.”
Dan is het zo ver
Ferry tekent een hele stapel bankcontracten in opdracht van de Sabadell-mevrouw. Totdat hij letterlijk kramp krijgt in zijn pols. Daarna worden we een vergaderzaal ingeleid waar de notaris aan het hoofd van de tafel zit. Ferry met zijn tolk en de Sabadell-mevrouw aan de ene kant, de vorige eigenaar met zijn advocaat aan de andere kant. Augusto, zijn broer en ik maken foto’s. Dit is toch wel een heel memorabel moment.
Felicitaties
De notaris leest het koopcontract voor, onze tolk vertaalt, de vorige eigenaar pinkt een traan weg, ik ook. En dan zijn er felicitaties, een fles champagne en een enorme bos met sleutels. We omhelzen elkaar, iedereen feliciteert ons en in een roes lopen we naar buiten. Voor de deur spreken we met Augusto af dat hij na de lunch (het is op dat moment 14:30 uur) samen met de vorige eigenaar naar het huis komt voor de inspectie-overdracht.
Met gierende banden de berg op
Huppelend van blijdschap gaan we naar de auto en rijden we met gierende banden de stad uit, de berg op naar La Zubia om de poort te openen van onze Spaanse casa. En dat te veel betaalde bedrag? Dat is inderdaad direct teruggestort zien we in de app. Ons leven in Andalusië kan nu echt beginnen!