Het laatste huis om te bezichtigen staat op vrijdagochtend in de planning. Op Idealista waren we vooral onder de indruk van de foto’s van de tuin. We ontmoeten de makelaars voor het huis in een keurige urbanización van Cullar-Vega. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat deze bezichtiging 2,5 uur gaat duren!
Zodra de toegangspoort wordt geopend, staan we inderdaad in een prachtige symmetrische tuin met sproeiende fonteinen, vijvers, hagen en hoge bomen. Een bejaard echtpaar groet ons hartelijk. Ja, de eigenaren zijn gewoon thuis tijdens deze bezichtiging. Meneer gebaart dat hij de tuin tot het laatst bewaart, eerst wil hij ons zijn huis laten zien.
Ze sleurt me mee naar de vitrinekast
We beginnen in de woonkamer waar meneer en mevrouw door elkaar kakelen in een zwaar Andalusisch dialect. Onze makelaar probeert hen tegelijk te vertalen. Mevrouw trekt aan mijn arm en sleurt me mee naar de antieke vitrinekast. Ze drukt op allerlei knopjes zodat diverse lampjes haar kristallen glazen en Mariabeeldjes mooi verlichten. Ondertussen krijgt Ferry van meneer uitgelegd waar de kluis zit verstopt en hoe het beveiligingssysteem naast de voordeur werkt. Waar zijn we nou weer in terechtgekomen?
Dit lieve echtpaar is zo trots op hun huis
Toch laten we ons gewillig meevoeren door dit aandoenlijke, lieve echtpaar dat duidelijk heel trots is op hun huis. We zien dat de keuken vervangen zou moeten worden en dat ook hier het tussenwandje eruit kan, dat zou de woonkamer ruimer maken. Ook is er op de begane grond een prima werkkamer en een gloednieuwe badkamer.
Zijn ze er wel aan toe om te verhuizen?
Vervolgens gaat meneer ons via de mooie marmeren trap voor naar boven. Halverwege de trap blijft hij staan om ons te attenderen op het ornamenten plafond waarvan wij weten dat het niet origineel is, want dit huis is pas 22 jaar oud. Maar goed, smaken verschillen. Boven showt het echtpaar ons eerst de suikerspin-roze badkamer en vier ruime slaapkamers. Alles is keurig netjes, overal airco en verwarming, kunststofkozijnen met rolluiken en prachtige marmeren vloeren. Kortom, dit huis is instapklaar. Ik vrees echter dat deze lieve mensen er nog lang niet aan toe zijn om hun huis te verkopen.
Hij wijst naar de bergen
Onderwijl kletsen ze de oren van ons hoofd. Ze delen hun halve levensverhaal. Hun zoon studeert in Londen, heel trots zijn ze op hem. En meneer heeft alles zelf geïnstalleerd. De tuin is zijn levenswerk, maar die laat hij straks pas zien. Eerst genieten van het uitzicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada; hij wijst vanaf het balkonnetje, dat grenst aan de masterbedroom, naar de bergen. Weer volgt er in het plat Andalusisch een heel pleidooi.
Uitleg over de fruitbomen
De makelaar redt ons, hup, naar beneden om de garage te laten zien. Ook die is perfect. Dan worden we meegetrokken naar de achtertuin waar allerlei fruitbomen staan. Meneer geeft ons tips, voor zover we het kunnen begrijpen, wanneer het fruit wordt geoogst en hoe je kunt voorkomen dat het fruit door de insecten wordt aangevreten. Hij trekt een deur open van een schuurtje waar allemaal flesjes en potjes staan die volgens hem een functie hebben. We begrijpen weinig van wat hij zegt en beginnen inmiddels wat moe (of overprikkeld is misschien het juiste woord) te worden. Maar nee, we krijgen nog niet de kans om verder te gaan, want in datzelfde schuurtje staat een enorme olietank. Ferry krijgt wederom gedetailleerd uitgelegd hoe dat ding werkt.
De tuin is werkelijk prachtig
En dan is het eindelijk zo ver. We mogen het hoogtepunt gaan zien, de voortuin. De makelaar vertelt ons dat de voortuin volledig is geïnspireerd op de tuinen van het Generalife, het zomerpaleis van de sultans van Granada (te bezichtigen als je naar het Alhambra gaat). En inderdaad, de foto’s op Idealista hebben niet gelogen. De tuin is werkelijk prachtig. “Maar niet mijn smaak” fluistert Ferry in mijn oor zodra hij zich even heeft losgeweekt van meneer. Het echtpaar is verrukt van onze ‘ohhhh’s, ahhhhhs, agradable en muy bien’. Ferry krijgt uiteraard gedetailleerd uitgelegd hoe de fonteinen en sproei-installaties werken.
Onze aandacht verslapt
De makelaar van het echtpaar wil dat we nogmaals een rondje door huis gaan maken, maar onze aandacht verslapt. Bovendien hebben we niet een wow-gevoel bij dit huis. We voelen onze rammelende magen en willen gewoon weg. Op vriendelijke wijze maken we duidelijk dat we naar een volgende afspraak moeten. Het echtpaar kijkt teleurgesteld en ze beginnen weer door elkaar te kwebbelen. Onze makelaar reageert in het rap Spaans en gebaart ons om richting de poort te bewegen. Dat lukt, we bedanken de lieve mensen met een handdruk, ze antwoorden met een knuffel en we zwaaien wat onhandig als we de poort doorglippen.
We zijn bekaf
“Poeh hé! Wat is er nou zojuist allemaal gebeurd?” zegt Ferry. Ik trek mijn telefoon uit mijn broekzak en zie hoe laat het is. “We zijn hier bijna 2,5 uur binnen geweest!” Onze makelaar komt ook eindelijk door de poort naar buiten. Ze drukt een formulier in Ferry’s hand en wil een heel verhaal afsteken over het doen van een bod op dit huis, andere gegadigden, enz. Maar we zijn bekaf. We willen ergens lekker lunchen op een terras en ons voorbereiden op de tweede bezichtiging van ons droomhuis in La Zubia. “Oh jee, die afspraak is al over een uur!” zegt Ferry. We groeten de makelaar, stappen in onze auto en rijden richting Sierra Nevada.